Gemeente Tilburg Gemeente Tilburg Anne is een bevlogen journalist en onvrijwillig ervaringsdeskundige op het gebied van straatintimidatie. De dagelijkse intimidatie waar vrouwen mee te maken hebben wil zij aan de kaak stellen om zo de norm op straat te veranderen. “Een man begon me te achtervolgen. Ik liep naar twee jongens en vroeg of ik bij hen mocht blijven staan. En dat werkte.”
Anne heeft wekelijks last van straatintimidatie in allerlei vormen. “Gemiddeld gebeurt er toch wel twee keer per week iets,” vertelt ze. Deze incidenten variëren van seksistische opmerkingen tot achtervolgingen en seksuele handelingen zoals iemand die naar zijn kruis grijpt of seksuele bewegingen maakt.” Anne is vaak het slachtoffer van straatintimidatie, maar is ook een onverzettelijke vechter. “Mijn eerste reactie is nooit bevriezen of vluchten, maar altijd vechten. Soms letterlijk. Ik heb weleens iemand geslagen omdat dat nodig was, meteen de politie gebeld of foto’s gemaakt van daders. Dat ben ik. Maar dat moet je liggen, snap je? Iedereen reageert anders op straatintimidatie.”
Hoewel Anne sterk in haar schoenen staat, heeft ook zij de hulp van omstanders nodig. Zoals die keer dat ze op straat werd achtervolgd door een intimiderende man. “Ik ging de deur uit in een roze jas, waar ik meteen spijt van had,” vertelt ze. “Een man begon me te achtervolgen, continu naar zijn kruis grijpend en in mijn richting spugend. Heel naar. Ik liep naar twee jongens die buiten stonden te kletsen en vroeg of ik bij hen mocht blijven totdat de man weg was. En dat werkte. Dat is iets wat ik in de loop der jaren heb moeten leren: durf om hulp te vragen, durf te zeggen ‘hey, help mij, het lukt me niet alleen.’ Ik wil hiermee niet de verantwoordelijkheid bij het slachtoffer leggen, het probleem ligt nooit bij de slachtoffers, maar het heeft mij wel geholpen.”
Anne wil er op die manier, in de rol van omstander ook zijn voor anderen. Volgens haar begint een veiligere straat met praten over het probleem, luisteren naar elkaar en omkijken naar elkaar. “Ik heb mezelf aangeleerd om op straat lichaamstaal te lezen, en dan even te kijken: gaat daar alles goed? Of als een meisje op straat aan het huilen is, altijd even stoppen en vragen: Gaat het? Kan ik iets voor je doen? Ben je oké? Dat soort dingen. Maar het blijft lastig. Straatintimidatie is een vorm van intimidatie die zich per definitie leent in een omgeving waar een dader ongestoord een slachtoffer kan benaderen. Dat zorgt ervoor dat het slachtoffer bijna altijd alleen is of dat de dader weet in te schatten dat deze situatie waarschijnlijk zo zal zijn dat hij niet ter verantwoording wordt geroepen.”
Anne is pessimistisch als ze naar de toekomst kijkt. Maar voelt ook dat er vooruitgang is geboekt. “Ik heb het idee dat we in bepaalde mate terrein gewonnen hebben. Toen ik voor het eerst op stap ging, werd ik elke avond vijf of zes keer in mijn billen geknepen. Ik vond dat normaal. En als ik dan 's avonds naar huis fietste, dan was het heel normaal dat dronken jongens dingen naar je riepen. Doordat we het zijn gaan benoemen als een probleem, kunnen we het ook aankaarten.” Anne hoopt dat we op deze manier blijven doorbewegen naar een vrijere stad. “Ik gun echt iedereen die nu zes jaar is dat ze over tien jaar zonder angst op stap kunnen gaan. Dat de trein weer een plek wordt om van A naar B te gaan, zonder last te hebben van medepassagiers. Dat je zonder stress naar huis kunt fietsen.” En dat iedereen, als je je daar fijn in voelt, in een roze jas over straat kan.
Deze browser wordt niet meer ondersteund.
Een recente versie van Microsoft Edge, Chrome of Firefox.